ارتودنسی لینگوال یک روش درمانی است که در آن دستگاه ارتودنسی دندان یا بریس (براکت ، سیم و الاستیک) در پشت دندان ها (سمت زبان) قرار می گیرد این روش با ارتودنسی متحرک متفاوت است.
براکت های لینگوال به خاطر موقعیت مکانیشان گاهی اوقات “براکت داخلی” نیز نامیده می شوند.
برخلاف براکت های معمولی که در قسمت بیرونی دندان ها قرار داده می شوند.
با وجود اینکه موقعیت ارتودنسی لینگوال یا ارتودنسی زبانی نسبت به ارتودنسی ثابت برعکس شده است.
اما هر دوی آنها شباهت های زیادی از نظر نوع سخت افزار و اصول ارتودنسی با هم دارند و هزینه ارتودنسی آنها تقریبا یکسان است و عوارض ارتودنسی را در بر ندارد.
مزیت اصلی استفاده از ارتودنسی لینگوال این است که غیر قابل مشاهده است.
قابلیت ارتودنسی لینگوال برای اصلاح مشکلات پیچیده مانند تغییر ارتفاع دندان ، چرخش دندان و بستن فضای خالی بین دندان بیشتر است.
در صورتی که بیمار بهداشت دهان و دندان را به خوبی رعایت نکند اگر تغییر رنگی ایجاد شود در پشت دندان خواهد بود و قابل مشاهده نیست.
اگر شخصی با دقت به داخل دهانتان نگاه کند ممکن است به صورت اجمالی متوجه دستگاه ارتودنسی شما بشود (به خصوص اگر ارتودنسی لینگوال را روی دندان های پایینی استفاده کنید).
در غیر این صورت به راحتی قابل مشاهده نیستند.
اگر فکر می کنید که استفاده از ارتودنسی ثابت برای شما خجالت آور است انواع دیگری از ارتودنسی نیز وجود دارند.
ارتودنسی لینگوال یکی از انواع ارتودنسی نامرئی است که می توانید در نظر داشته باشید.
معایب این روش عبارتند از :
با این حال ، با پیشرفت مداوم در طراحی سیستم لینگوال، این نقاط ضعف، خیلی کم به عنوان یک مشکل به حساب می آیند.
بهترین راه (و در واقع تنها راه) برای پی بردن به این موضوع که آیا بریس پشت دندانی می تواند برای شرایط شما استفاده شود یا خیر معاینه شخص شما است.
بنابراین یک جلسه مشاوره با بهترین متخصص ارتودنسی ترتیب دهید.
در اکثر موارد ، اکثر بزرگسالان و نوجوانان کاندید خوبی برای این ارتودنسی هستند.
بعضی از پزشکان ممکن است از بعضی جنبه ها نگرانی هایی در مورد انتخاب بیمار داشته باشند.
این نگرانی ها به نوع مال اکلوژن ( نحوه قرار گرفتن دندان ها در فک ) بیماران بستگی دارد.